We hebben het droevige nieuws vernomen dat Ben Van Winkel na een lange aanslepende ziekte is overleden op 26 september laatstleden. Het bericht heeft ons nu pas bereikt, zodat het niet meer mogelijk is om onze deelneming op tijd over te brengen aan zijn dierbare nabestaanden.
Ben is jarenlang lid geweest van BAC als atleet en ook als voorzitter van de kern Brasschaat. Hij was ook één van de belangrijkste initiatiefnemers tot de samenwerking en het uiteindelijk fusioneren met AKEK, atletiekclub Ekeren, waaruit dan BREAK is ontstaan.
We zullen ons Ben altijd blijven herinneren als een man die leefde voor de atletieksport en de bezieler achter de organisatie van de internationale meetings op onze piste.
Van Philippe Truyts ontvingen we deze bijdrage:
Ben Van Winkel: passie voor atletiek
Een stevig bezette atletiekmeeting in Lier, midden in het WK voetbal vorig jaar. Dat was de laatste keer dat ik Ben Van Winkel zag. Hij vocht al een eeuwigheid tegen de ziekte die je nooit wil hebben. Ben had dubbele pech: zijn echtgenote Ria verloor haar moedige strijd twaalf jaar geleden. Hoeveel behandelingen Ben heeft ondergaan: geen idee van. In elk geval meer dan een doorsnee mens zou kunnen verdragen. Opgeven? No way. Elke keer dat je hem sprak, hoorde je dat hij het onvermijdelijke wel weer even op de lange baan had geschoven. Bewonderenswaardig.
Maar wat Ben voor mij vooral betekent: iemand met een heilig atletiekvuur. Zijn verdiensten in de uitbouw van eerst Brasschaat AC en vanaf 1995 AC Break – na een fusie met AK Ekeren – zijn groot. De club bloeide op en de sportieve omkadering met een bekwaam trainerskorps werkte als een magneet op talentrijke atleten. AC Break werd een náám. Na de aanleg van een tartanpiste slaagde Ben erin om hoog aangeschreven internationale meetings te organiseren. Op een bepaald moment was de Memorial Leo Calewaert qua niveau de vierde sterkste meeting van het land. Amerikaanse, Oost-Europese, Afrikaanse én eigen toppers zetten schitterende stadionrecords op de tabellen. Zonder Ben en een kern van enthousiaste bestuursleden en vrijwilligers zou het niet mogelijk zijn geweest.
En dan dat bericht: Ben die al was overleden op 26 september. Dan slik je en hoop je maar dat de laatste maanden niet té zwaar en ondraaglijk waren. En dat er nog wat liefde en vriendschap de pijn balsemden.
Dank je Ben, voor je inspiratie en de fijne gesprekken. En ook wel voor je soms heerlijk sarcastische commentaren. Ik mis ze.
Philippe Truyts
